ekran informacyjny

Ten budynek o nieregularnym kształcie, dostosowanym do skalistego terenu, na którym się znajduje, powstał pod kierunkiem inżynierów Demaura i Exacchy.
Został zbudowany w połowie XVIII wieku (1757) w ramach planu obronnego estuarium Corcubión wraz z Zamkiem Księcia w Ameixenda (Cee) i Zamkiem Kardynała w Corcubión. Jednak w tym czasie wykonano tylko ogólny układ zamku, wyrównanie terenu, fundamenty na skale opartej na kamieniu i błocie oraz część muru.

Nie został ukończony aż 10 lat później przez Królewski Zakon Karola III.
Po pożarze i zniszczeniach, które miały miejsce podczas francuskiego ataku na Fisterrę w czasie wojny o niepodległość, miał trzy fronty i wewnętrzną nawę z kwaterami oficerskimi, koszarami i prochownią. Później przebudowano nawę centralną. Niedawno została odrestaurowana.

Targ rybny w porcie Fisterra to budynek zaprojektowany przez architekta Covadonga Carrasco Lópeza z firmy architektonicznej Creus&Carrasco, utworzonej wspólnie z Juanem Creusem Andrade. Ten targ rybny jest uważany za pierwszy turystyczny targ rybny w Galicji.

Targ rybny został zbudowany w latach 2004-2006 i otwarty w 2008 roku. Znajduje się w porcie Fisterra (Paseo de la Ribeira (Lonja nueva) s/n).

Jest to dzieło o powierzchni 2658 metrów kwadratowych z budynkiem dla nowego targu rybnego, armatorów i biur portowych, a także aneksem obiektów usługowych związanych z działalnością prowadzoną na targu rybnym, a także z jego funkcjonalnością turystyczną, taką jak przestrzeń informacyjna, wystawa materiałów dydaktycznych lub kontrola.

Jedną z nowości projektu było uczynienie z targu rybnego pierwszego targu rybnego, który włączył do turystyki codzienne działania związane ze sprzedażą ryb i owoców morza. W ten sposób projekt łączy działalność portową i turystyczną, próbując odzyskać i zmodernizować nadmorski front Fisterry.

Na targu rybnym wejście jest dozwolone, aby uczestniczyć w aukcjach rybnych, opracowując system, który nie koliduje ze światem działalności rybackiej i sektorem turystycznym. Istnieją chodniki, po których odwiedzający mogą zwiedzać obiekty bez wchodzenia na obszary działalności gospodarczej, podczas gdy w tym samym czasie pomieszczenie pozwala odwiedzającym zobaczyć, za dużym szklanym oknem, aukcję rybną.

Budynek został zbudowany z materiałów takich jak szkło, metal, ściany betonowe, blacha aluminiowa, polerowane podłogi betonowe, żywice i granit, emaliowana i nierdzewna stal.

Budynek ma duży dach okapowy, który służy jako kwadrat i zadaszone miejsce pracy dla żeglarzy.

Wizyty są możliwe przez cały rok, ale najpierw należy skonsultować się z bractwem, które odpowiada za organizację całego targu rybnego.

Jego pochodzenie ustalono na rok 1199, zgodnie z pisemną darowizną Doñy Urraca Fernández, córki hrabiego Traba, która brzmi „V. modios de pane et tertian vacarum mearum de montealto. Ad opus ecclesie Ste. Marie de finibus terre”.

Pierwotnie miał plan hali (czworokątny), ale z czasem dołączono do niego kilka kaplic i zakrystię.

Legendarne powiązanie Apostoła św. Jakuba z tymi ziemiami oznaczało, że Fisterra była bardzo często odwiedzana jako koniec Drogi, aby modlić się przed Świętym Chrystusem, tak bardzo, że w XIV, XV i XVI wieku liczba pielgrzymów była tak duża, że ​​proboszcz miasta, Alonso García, postanowił założyć Szpital Pielgrzymów Nuestra Señora del Rosario w 1479 roku, zbudowany przed główną fasadą kościoła.

Ten kościół wyróżnia się bogactwem artystycznym, zawsze pod wpływem trendów architektonicznych stosowanych w katedrze w Santiago i pod wpływem Camino de Santiago, bez wątpienia ze względu na dużą liczbę pielgrzymów, którzy po odwiedzeniu grobu Apostoła udali się na te ziemie, aby modlić się przed Świętym Chrystusem i zobaczyć morze, wielu z nich po raz pierwszy w życiu.

Monstrancję dzwonów, używaną w procesjach Bożego Ciała, czczono przez wiele lat w kościele i niewątpliwie zniknęła z obawy, że francuskie statki, które w tym czasie pustoszyły te wybrzeża, splądrują kościoły.

Na szczęście odzyskano ją w 1890 r. podczas prac renowacyjnych.

Odosobniona plaża, odizolowana i wolna od urbanizacji. Siła Atlantyku uderzająca w jej wybrzeże i wiatr zawsze jej towarzyszący. Kolejny skarb do odkrycia, w którym wyróżnia się liczba zmiennych, szybkich i łatwych do opanowania szczytów z rurowatymi sekcjami, które się tworzą. Najlepszy sezon to miesiące letnie i jesienne. Pod koniec dnia surfingu możesz odwiedzić punkt widokowy na końcu plaży, aby zobaczyć jeden z najlepszych zachodów słońca w Galicji.

Pustelnia ta utrzymywała tajemniczy dialog z Monte Pindo od niepamiętnych czasów.

Położone na wysokim punkcie Monte do Facho, patrząc w głąb lądu w kierunku estuarium i Monte Pindo, znajdują się pozostałości pustelni, która została zniszczona w XVIII wieku, związana z Ara Solis (kultem słońca) i związana z obrzędami płodności, ponieważ zgodnie z tradycją bezpłodne pary spały na dużej poziomej płycie, aby począć dzieci.

Pustelnia ta była prawdopodobnie mieszkaniem pustelnika, którym według niektórych historyków mógł być książę Akwitanii, Wilhelm X, który odbył pielgrzymkę do Santiago w XI wieku i zmarł po przybyciu do Santiago, uwieczniony przez ludzi pod pseudonimem Don Gaiferos, chociaż prawdopodobnie jest to wynik chrystianizacji miejsca kultu pogańskiego. Może to być również inny święty Wilhelm, znany pod imieniem Gellone, który żył w czasach Karola Wielkiego i którego widziano niosącego bukłaki wina na ośle. Ta wersja pokrywa się z legendą o beczce wina, którą Erich Lassota, szlachetny czeski pielgrzym, który pieszo dotarł do Fisterry, opowiada nam w 1581 roku.

W Fisterrze, wspomina pan Borrow, zgodnie z tradycją całego starożytnego chrześcijaństwa, Santiago, patron Hiszpanii, głosił ewangelię bałwochwalczym Hiszpanom E o P Catoira pisze, że w roku 1744, zgodnie z J.E. Rivadulla Porta. Rivadulla Porta, pustelnia Finisterre, zgodnie z tradycją tego królestwa, miała zostać wzniesiona przez naszego świętego Jakuba, gdy zniszczył barbarzyński kult, jaki poganie oddawali słońcu w tym miejscu, na rozległej równinie tej góry, którą nazywają Ara Solis.

Znajdują się tam pozostałości bocznych murów, które rozciągały się w kierunku ogromnej skały, która otaczała ogrodzenie, gdzie nadal zachowało się kamienne łoże, z przedstawieniami słonecznymi i antropomorficznym grobowcem, który nadal zachował się w swoim pierwotnym miejscu.

Aby dotrzeć do pozostałości tej pustelni, należy udać się drogą prowadzącą do latarni morskiej, a około 300 m przed przybyciem znajduje się wspinaczka w prawo, która prowadzi do starej stacji radiotelegraficznej, z której błotnista ścieżka prowadzi do pustelni położonej około 400 m dalej.

Przedłużenie pielgrzymki do Fisterry jest, po Drodze Francuskiej, trasą z większą liczbą odniesień w literaturze odeporyckiej. Najwcześniejszy opis tej trasy zawdzięczamy Jerzemu Grissaphanowi, rycerzowi z XIV wieku, w jego Visiones Georgii. Po dotarciu do Composteli jako pielgrzym, chcąc pozostać w Galicji jako pustelnik, poinformowano go o „bardzo samotnym miejscu, opuszczonym i dalekim od ludzi i ich domostw, położonym między bardzo wysokimi górami, których prawie nikt nie odwiedzał; jest to góra San Guillermo, na przylądku Fisterra. Jednak po pięciu miesiącach musiał odejść z powodu dużej liczby odwiedzających – z których niektórzy z pewnością byli pielgrzymami.

Pod koniec średniowiecza istnieje wiele opowieści, na przykład opowieść Nompara II, pana Caumont (1417), który przejeżdżał przez Maroñas i mówi o świętym Wilhelmie „z pustyni”.

Pod koniec XV wieku Polak Nicolas Popielovo udał się do Fisterry, w którego kościele w tamtym czasie uzyskano odpust zupełny.

W XVI wieku Wenecjanin Bartolome Fontana odwiedził Fisterrę, podążając Costa da Morte z A Coruña (1539). W Fisterrze wspomina szpital i mówi o przewodnikach, którzy prowadzili pielgrzymów do pustelni San Guillermo.

Domenico Laffi, czterokrotny pielgrzym do Santiago, odwiedził Fisterrę w 1673 roku, gdzie wspomina o kościele Santa Maria i latarni z ogniem, aby prowadzić nawigatorów. Te i inne opowieści szczegółowo opowiadają o otoczeniu góry San Guillermo i jej pustelni.

W 1745 roku ojciec Sarmiento pisze: Nie tak dawno temu znajdowała się kamienna misa lub łóżko, do którego mąż i żona, z powodu swojej bezpłodności, chodzili do Świętego i do tej pustelni.